Znalezione na blogach: Ligowy półmetek

Bramkarz:

Pozycja bramkarza to fucha nie do pozazdroszczenia. Rzadko kiedy bywa tak, że to golkiper wymieniany jest wśród bohaterów zwycięskiego spotkania, a przecież tylko zwycięstwa zapamiętywane są przez kibiców. Jednak trzeba przyznać, że ta trudna sztuka udała się jesienią kilkukrotnie. Na pewno zapamiętamy interwencje Emiliusa Zubasa w meczu z Lechem Poznań, kilka razy bardzo pozytywnie zaskoczył bardzo doświadczony Zbigniew Małkowski, świetnie spisywał się przeżywający drugą młodość Jakub Szmatuła, ale największe wrażenie robił na Radosław Cierzniak. Szybka, ofensywna gra do przodu Wisły Kraków jest bardzo przyjemna dla kibicowskiego oka, ale niesie też wiele zagrożeń dla formacji obronnej. Dlatego nie raz i nie dwa, golkiper „Białej Gwiazdy” musiał ratować swoich kolegów, którzy zagalopowali się w atakowaniu bramki rywali. A wszystko to z bardzo pozytywnym efektem, strzeżona przez Cierzniaka siatka zatrzepotała jedynie dwanaście razy, co stanowi drugi najlepszy wynik w lidze. Światełko w tunelu:

Marko Marić (Lechia Gdańsk)

Wielki nieobecny: Bartłomiej Drągowski (Jagiellonia Białystok)

Defensywa:

Lewa flanka defensywy, pozycja owiana legendą i to nie tylko poprzez nieudolne poszukiwania Legii Warszawa, ale przez fakt, że defensorów grających na tej pozycji jest jak na lekarstwo. Lewa obrona to pozycja, na której występuje największa liczba graczy „na zastępstwo” (bo coś tam potrafi). Wystarczy, że dany gracz posiada niektóre z cech predestynujących do gry na tej pozycji i już ląduje na lewym boku bloku obronnego. Powód jest prozaicznie prosty – innych nie ma. Ale czasem bywa tak, że potrzeba matką wynalazków i właśnie tak jest w przypadku Łukasza Burligi, solidnego… prawego obrońcy, który pod nieobecność Macieja Sadloka wcielił się w rolę kontuzjowanego kolegi. Co ważne, zrobił to na tyle skutecznie, że niewiele brakowało, a byłby całkiem realnym kandydatem jedenastki jesieni. Jakość, jaką dawał Wiśle Kraków w ofensywie i pewność poczynań defensywnych Łukasza stanowiły ogromne wparcie dla zespołu prowadzonego przez Kazimierza Moskala. Dlatego też Łukasz Burliga zapewne nalazłby się wśród wyróżnionych, gdyby nie zawodnik, który wybił się ponad wszystkich obrońców grających na naszych boiskach. Patrick Mraz zmiażdżył wszelką konkurencję. Siedem asyst, jakie zanotował zawodnik Piasta Gliwice świadczą same za siebie, ale jeśli dodamy do tego dwa gole i to, że defensywa „Piastunek” to trzecia najszczelniejsza formacja w lidze to otrzymujemy obraz gracza doskonałego. Piłkarza, o którego powinna starać się każda licząca się siła w Ekstraklasie. Wróć… Piast Gliwice to jest wiodąca siła w tej lidze (choć to historia na odrębne opowiadanie), nawet jeśli niektórym ciężko się do tego przyzwyczaić, a Patrick swoimi występami walnie się do tego przyczynił.  

Światełko w tunelu: Paweł Jaroszyński (Cracovia)

Środek obrony od jakiegoś czasu należy do defensora Wisły Kraków. Zdziwienie może być tym większe, że nie mam na myśli Arkadiusza Głowackiego, a Richarda Guzmicsa. Węgier jest zawodnikiem bardzo dyskretnym, rzadko kiedy pcha się na afisz, lub jak kto woli do sędziowskiego protokołu, ale jego poczynania w defensywie „Białej Gwiazdy” budzą szacunek. Jasne, Guzmicsowi jak każdemu przydarzają się błędy, złe decyzje, lub po prostu kiksy, ale bardzo rzadko przeciwnicy mają z tego pożytek. Ktoś zaraz powie, że duża w tym zasługa wspomnianego Głowackiego, niemała też Cierzniaka – to fakt, ale prawda jest taka, że węgierski defensor nie pozwala sobie na ekstrawagancje w bezpośrednim otoczeniu własnej bramki. Piłkarz sprowadzony z niezbyt znanego nad Wisłą zespołu Szombathely gra na tyle odpowiedzialnie, że w sytuacji zagrożenia nie kombinuje, w najprostszy sposób stara się zakończyć ofensywne zapędy rywali. I właśnie ta sztuka bardzo często się udaje, zapewniając jednocześnie spokojną egzystencję swojemu bramkarzowi. Wisła Kraków, zespół grający ofensywną, ładną dla oka piłkę (trzecie miejsce pod względem strzelonych goli) jest jednocześnie drugim pod względem ilości straconych bramek, a to szalenie rzadkie zestawienie. Możliwe między innymi dzięki bardzo skutecznej grze Richarda Guzmicsa.

Dopełnieniem formacji obronnej jest jej prawa flanka. Nie zdradzę jakiejś wielkiej tajemnicy, jeśli napiszę, że ta pozycja nie jest najsilniej obsadzona. W zasadzie można przyjąć, że jej najlepszy, zeszłoroczny przedstawiciel – Burliga, przeniósł się na drugą stronę boiska, a jego konkurent Tomasz Kędziora zatracił się wraz z resztą swoich kolegów z Lecha Poznań. Dlatego też jesienna rywalizacja sprowadzała się do potyczek elegancko grającego Bobana Jovicia z mniej finezyjnym, ale za to bardzo skutecznym Jakubem Wójcickim. Pierwszy, przedstawiciel chwalonej już defensywy Wisły Kraków, świetnie uzupełniał swoich kolegów, dorzucając do tego niemałą kulturę w operowaniu futbolówką. Drugi to wszechstronny, bardzo bezpośredni zawodnik, który na swojej stornie boiska kursuje niczym TGV na trasie Paryż – Marsylia. Obaj gracze są nie tylko skuteczni w defensywie, ale też stanowią spore wsparcie dla swoich kolegów w ataku. Wybór padł na zawodnika Cracovii, który imponuje mi przygotowaniem fizycznym i wszechstronnością, która zapewnia nie tylko solidność w obronie, ale też elastyczność w grze ofensywnej.

Największy nieobecny: Tomasz Kędziora (Lech Poznań)

Kolejnym skrajnym pomocnikiem, który zasługuje na najwyższą uwagę jest…. Nominalny napastnik Deniss Rakels. Nie jest ani widowiskowy, jego dryblingi (o ile w ogóle występują takowe) nie wywołują gęsiej skórki, ale jedno trzeba zawodnikowi Cracovii przyznać, jest zabójczo skuteczny. Siedem bramek i trzy asysty to wynik, do którego nie zbliżył się żaden ze skrzydłowych Ekstraklasy. A przecież Deniss znalazł jeszcze czas na dołek formy, który zakończył dwoma efektownymi golami wbitymi Ruchowi Chorzów. Tu znów możemy się zastanawiać ile w prezentowanej formie Łotysza jest zasługi jego trenera, który „wygonił” napastnika z szesnastki rywali, ustawiając go na bokach dowodzonej przez Mateusza Cetnarskiego pomocy.

Na pozycji defensywnego pomocnika wyróżniali się Kamil Vacek i Tomasz Jodłowiec. Obaj są wizytówką gry obronnej swoich ekip (odpowiednio Piast i Legia), ale jeszcze szczycą się dokładnie takim samym bilansem ofensywnym. Obaj zdobyli po trzy bramki, dokładając do tego po trzy asysty. Co ważne zarówno Czech jak i Polak są na tyle wszechstronnymi graczami, że ich trenerzy z dużą swobodą mogą desygnować ich do gry w różnych sektorach środka boiska. W trakcie rundy jesiennej obaj gracze występowali zarówno, jako defensywni pomocnicy, ale zdarzało się też, że grali bliżej środka pola, a nawet w bezpośredniej bliskości pola karnego rywali. Co więcej to właśnie te „wycieczki” owocowały pozytywnymi statystykami przyczyniającymi się do triumfów ich drużyn.