Warszawa Bogusława Leśnodorskiego

- Czy kiedykolwiek z kimś się biłem za Warszawę? Wielokrotnie, jeżdżąc po Polsce, spotykałem się z niechęcią do stolicy. Dość prędko dochodziło do napiętych sytuacji. Mazury, narciasko-imprezowe wyjazdy, tam bywało gorąco, nie zawsze akceptowano nasze przywiązanie do stolicy. Właściwie nie było wyjazdu, by coś się nie działo i była to odpowiedź na to, że komuś nie podobała się nasza Warszawa. Z pewnym politowaniem patrzyłem na te ataki agresji, starałem się nie traktować tego serio. Jakoś trudno mi pojąć, jak pochodzenie z innego miasta może wywoływać agresję.

Prawda jest też taka, że epatowaliśmy Warszawą, ale zawsze pozytywny sposób. To były lata 90., wtedy zawsze padało fundamentalne pytanie: „Skąd jesteście?”. Część naszej grupy odpowiadała precyzyjnie, że z Legionowa, Pruszkowa, ale większość zgodnie z prawdą i dumą mówiła: Warszawa! Inne miasto, które ma w sobie takie poczucie lokalnej tożsamości, to Zakopane. Mało takich miejsc u nas w kraju.

Gdzie poszedłeś na pierwszą randkę?

- Jestem mało romantyczny, nie chodziłem po parkach. Do kina już tak, może dlatego nigdy nie polubiłem później multipleksów. Mieszkałem przy Nowym Świecie, tam było zatrzęsienie kameralnych, klimatycznych sal - Skarpa, Atlantic, Relax. Biletów w kasie nie kupowałem, bo nie było, kombinowałem u koników.

Moja mama była szefową redakcji „Szpilek”, od dziecka byłem ciągany przez nią i jej towarzystwo po teatrach. Znałem większość warszawskich sztuk, bywałem na wielu premierach, więc z rozpędu zapraszałem koleżanki na randki do teatru. Wydawało mi się wtedy, że dzięki temu jestem bardzo poważny. Z drugiej strony miejsca związane z moim czy dziadkiem, a więc Uniwersytet Warszawski, który sam skończyłem. To na pewno moje magiczne miejsce.

A Legia...

…Na Legię żadnej koleżanek nie zabierałem. Nie mieściło się wtedy w głowie, by na mecz iść z dziewczyną.