Jacek Magiera: Osiągnięty sukces nie zadowala

Zmienił pan zespół i pojedynczych piłkarzy. Jakubowi Rzeźniczakowi zwrócił pan opaskę kapitana.

- Nie wiem, jak dokładnie było za czasów mojego poprzednika – raz nosił ją jeden zawodnik, raz inny. U mnie przekaz był jasny: zespół będzie wyprowadzał na boisko Kuba. Bo to najbardziej utytułowany polski piłkarz Legii, z najdłuższym stażem, który zna zespół jak nikt. Warunkiem było tylko wywalczenie miejsca w składzie. Od meczu w Lizbonie grał coraz lepiej – w środę ostatecznie się przekonaliśmy, że opaska jest w godnych rękach. Ale drużyny nie opiera się na jednym zawodniku, musi mieć wielu liderów, którzy wiedzą, czego chcą i biorą odpowiedzialność. Hierarchia jest ważna – każdy wie, na co może sobie pozwolić. Zasady są jasne.

Denerwowały pana aż 24 straconego gole?

- W ani jednej sekundzie, bo widziałem w tym sens. W szatni i na konferencjach mówiłem, że mam plan na Ligę Mistrzów. Nie zmieniałem go – tak samo mieliśmy grać w Madrycie i Dortmundzie – taktyka różniła się detalami, bo to inne drużyny. Cieszyło mnie, że zdobywamy bramki, ale z Borussią sam siebie pytałem przy ławce, jak to możliwe, że oni strzelili trzy gole w trzy minuty? Trener Tuchel też tego nie wiedział. Zaskoczeni byli jedni i drudzy. Po takich ciosach miałem cofnąć zespół? Nie było sensu, bo nie mieliśmy nic do stracenia. Nie podłamała i nawet szósta stracona bramka, poszliśmy na wymianę ciosów. Dlatego mecz zostanie zapamiętany na lata.

Po ostatnim gwizdku w środę, w niesamowicie ekspresyjnym geście radości, wyrzucił pan ręce do góry. Widok tak cieszącego się Jacka Magiery to rzadkość.

- Raduję się po każdym zwycięstwie, ale w środku. W środę pierwszy raz tę radość pokazałem. Byłem sobą.

Całą rozmowę przeczytać można w piątkowym wydaniu gazety lub na stronie "przegladsportowy.pl".